To νομοσχέδιο για τα "πειρατικά" και οι νέες άδειες ταξί το 1964

 

Στις 3 Ιουνίου 1964 κατατέθηκε στην βουλή το νομοσχέδιο που αφορούσε την απαγόρευση μεταφοράς επιβατών "επί κομίστρω" για τα επιβατικά αυτοκίνητα ιδιωτική χρήσης, τα λεγόμενα "πειρατικά'. Μάλιστα χαρακτηρίστηκε ως επείγον, ενώ ο υπουργός Συγκοινωνιών κ. Στέλιος Αλλαμανής τόνισε στην εισηγητική του έκθεση το γεγονός της παράνομης συγκοινωνίας αντί πληρωμής κομίστρου, που γινόταν ήδη επί πολλά χρόνια. 

Η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου είχε υποσχεθεί στους ιδιοκτήτες ταξί πως θα δοθεί λύση στα πρβλήματά τους, όταν είχαν απειλήσει με κινητοποιήσεις στις αρχές Απριλίου. Στις 8 Απριλίου έγινε πορεία διαμαρτυρίας των αυτοκινητιστών με τα οχήματά τους προς το Καστρί, στην οικία του κ. Παπανδρέου, με σκοπό να ζητήσουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Μεταξύ άλλων, ζητούσαν να παταχθεί η πειρατεία  αλλά και να μην δοθούν νέες άδειες ταξί στους "πειρατές" (η κυβέρνηση εξέταζε την περίπτωση έκδοσης τουλάχιστον 270 τέτοιων αδειών). Λόγω της πορείας, ο μεγάλος αριθμός ταξί που συγκεντρώθηκε είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Λεωφόρο Κηφισίας.  

 

Φωτορεπορτάζ της εφημερίδας "Το Βήμα", στις 9 Απριλίου 1964, σχετικά με την πορεία των ιδιοκτητών ταξί στο Καστρί.

Το Νομοθετικό Διάταγμα 4354/64 (ΦΕΚ 145, 28/8/1964), "Περί απαγορεύσεως μεταφοράς επιβατών επί κομίστρω δι'επιβατηγών αυτοκινήτων ιδιωτικής και δημοσίας χρήσεως μετά ή άνευ μετρητού και άλλων τινών διατάξεων", απαγόρευε την μεταφορά επιβατών επί πληρωμή κομίστρου κατά άτομο ή επί συνολική μίσθωση, από επιβατικά αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης, σε όλη την χώρα. Στους παραβάτες θα επιβάλλονταν ποινικές και διοικητικές κυρώσεις, όπως η αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας του οχήματος και του διπλώματος οδήγησης επί έναν μήνα. Ομοίως, δεν επιτρεπόταν η μεταφορά επιβατών από επιβατικά αυτοκίνητα δημοσίας χρήσης με ή χωρίς μετρητή, αντί πληρωμής κομίστρου ανά επιβάτη. Ο νόμος έδινε την δυνατότητα να υπάρξουν εξαιρέσεις σε περιοχές όπου δεν εξυπηρετούσαν λεωφορεία δημόσιας χρήσης ή σε αυτοκίνητα κυκλοφορούντων σε ορεινές ή άγονες γραμμές, πάντα με άδεια του αρμόδιου Νομάρχη. 

Όσον αφορά τα αυτοκίνητα Δ.Χ οι ποινές διέφεραν σε σχέση με τα Ι.Χ .

Σε περίπτωση παράβασης του νόμου, η αφαίρεση της άδειας κυκλοφορίας ίσχυε για 15 ημέρες αντί για έναν μήνα. Σε περίπτωση υποτροπής για το ίδιο αδίκημα, ο νόμος προέβλεπε αφαίρεση της άδειας του οδηγού (δίπλωμα) επί ένα εξάμηνο είτε για Ι.Χ είτε για Δ.Χ, ενώ της άδειας κυκλοφορίας Ι.Χ αυτοκινήτου επίσης για ένα εξάμηνο και Δ.Χ αυτοκινήτου για ένα δίμηνο. Εάν υπήρχε και επιπλέον υποτροπή σε διάστημα δύο ετών από το πρώτο αδίκημα, τότε γινόταν οριστική αφαίρεση στην άδεια κυκλοφορίας του οχήματος.  Πάντως υπήρχαν και αυστηρότερες ποινές, εάν κατόπιν ο οδηγός επέμενε στην παραβατική συμπεριφορά. 

Πολλές αντιδράσεις από τους ιδιοκτήτες ταξί προκάλεσε το άρθρο 3, με την δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου αμέσως μετά την κατάθεση  του στην βουλή. Αυτό προέβλεπε την αύξηση του αριθμού των ταξί στην πρωτεύουσα κατά 600, από 3.150 σε 3.750. Η αύξηση αυτή γινόταν κατά παρέκκλιση του άρθρου 1 του Ν.Δ. 1217/49 περί του μέγιστου αριθμού των επιβατικών αυτοκινήτων δημοσίας χρήσης στην περιοχή Αθηνών-Πειραιώς-Περιχώρων. Είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν το Βασιλικό Διάταγμα 39/64, που όριζε τον μέγιστο αριθμό ταξί και αγοραίων για το 1964 σε 3.150. Οι ιδιοκτήτες ταξί ήταν αντίθετοι με την έκδοση νέων αδειών σε όσους δεν ήταν επαγγελματίες αυτοκινητιστές, δηλαδή σε  ιδιώτες, προβάλλοντας ζωηρά το αίτημα για κατάργηση της "πειρατίας". Μάλιστα κατηγορούσαν τους "πειρατές" για το πλήγμα που είχε δεχτεί ο κλάδος τους, ενώ οι "πειρατές" από την μεριά τους υποστήριζαν ότι βρίσκονταν υπό διωγμό από τους ιδιοκτήτες ταξί και ζητούσαν ελευθερία και ισοτιμία στην άσκηση του επαγγέλματος. Και οι δύο πλευρές προχώρησαν σε διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις. 

Πάντως το άρθρο 3 ανέφερε πως "Δι'αποφάσεως του Υπουργού Συγκοινωνιών θα καθορισθώσιν οι όροι, αι προϋποθέσεις κλπ δια την χορήγησιν των υπολοιπομένων εγκρίσεων αδειών κυκλοφορίας επιβατηγών αυτοκινήτων προς συμπλήρωσιν του κατά τα ανωτέρω οριζομένου αριθμού των 3.750 αυτοκινήτων". 

Η απόφαση αυτή κρίθηκε σκόπιμη από την κυβέρνηση, προς αντιμετώπιση του "ασκουμένου παρανόμου έργου". Οι νέες άδειες ήταν προσωπικές, χωρίς δυνατότητα μεταβίβασης ("εξαιρουμένης της περιπτώσεως κληρονομήσεως..."), ενώ ο αριθμός των ταξί και αγοραίων που όριζε ο νόμος θα περέμενε αμετάβλητος έως τις 31 Δεκεμβρίου 1966. 

B.A

Έρευνα & αρχείο  © Hellenic Motor History (2020)