Η Standard-Triumph στην Ελλάδα. Η άνοδος και η επιτυχία στα 60s, η πτώση στα 70s και το τέλος της βρετανικής φίρμας στα 80s.

 

 

Τα αυτοκίνητα Standard μπορεί να είναι σήμερα άγνωστα στο ευρύ κοινό, όμως κατέχουν μια θέση στην ιστορία της βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας καθώς και της ελληνικής αγοράς αυτοκινήτου. To ίδιο ισχύει και για την Triumph. Η Standard Motor Company ιδρύθηκε το 1903 στο Coventry, την πόλη που ξεκίνησε την πορεία της και η Triumph με την κατασκευή ποδηλάτων (1889) και μοτοσυκλετών (1902). Όμως ενώ στον χώρο της μοτοσυκλέτας το όνομα Triumph συνεχίζει να έχει παρουσία ως τις μέρες μας, στα αυτοκίνητα η ιστορία εξελίχθηκε διαφορετικά. Η Triumph άρχισε την κατασκευή αυτοκινήτων το 1923, όμως η πρώτη επιτυχία ήρθε με το μικρό Triumph Super Seven του 1927. Οικονομικά προβλήματα οδήγησαν την εταιρεία στην χρεωκοπία τον Ιούλιο του 1939 με αποτέλεσμα να περάσει στον έλεγχο του Thos W. Ward, που τοποθέτησε ως γενικό διευθυντή τον Donald Healey (o οποίος ήδη εργαζόταν για την Triumph Motor Company). Το κομμάτι κατασκευής μοτοσυκλετών αποτελούσε ξεχωριστή οντότητα από το 1936. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε τα πράγματα χειρότερα, με τo εργοστάσιο στο Priory Street ολοσχερώς κατεστραμμένο από βομβαρδισμούς της Luftwaffe το 1940. Tον Νοέμβριο του 1944 η Standard Motor Company εξαγόρασε ό,τι είχε απομείνει από την Triumph και το 1945 ιδρύθηκε η θυγατρική Triumph Motor Company Limited, ενώ η παραγωγή μεταφέρθηκε στο εργοστάσιο της Standard στο Canley, στα περίχωρα του Coventry. 

Tην αντιπροσωπεία της Standard-Triumph στην Ελλάδα είχε αναλάβει η "Ανώνυμος Εταιρεία Αυτοκινήτων ΑΧΙΛΛΕΥΣ", με έδρα στην Λεωφόρο Συγγρού 14. Την επιχείρηση είχε ιδρύσει ο Νικόλαος Στανίλας, που ανέπτυξε δραστηριότητα στον χώρο του αυτοκινήτου από την περίοδο του μεσοπολέμου. Σύντομα η Standard επικεντρώθηκε στα οικογενειακά αυτοκίνητα και η ονομασία Triumph χρησιμοποιήθηκε για τα μοντέλα με σπορ προσανατολισμό. Τo Standard Vanguard και τα μικρότερα Standard Eight & Ten, σημείωσαν αρκετή επιτυχία στην χώρα μας κατά την δεκαετία του '50. Τον Δεκέμβριο του 1960 η Standard-Triumph εξαγοράστηκε από την Leyland Motors Ltd. Εκείνη την εποχή η "Ανώνυμος Εταιρεία Αυτοκινήτων ΑΧΙΛΛΕΥΣ" είχε ήδη μεταφέρει το κεντρικό της κατάστημα στην οδό Πατησίων 130, με την έκθεση της Λεωφ. Συγγρού να λειτουργεί ως υποκατάστημα. Σταδιακά η ονομασία Standard μπήκε στο περιθώριο μέχρι την κατάργησή της το 1963.  H δεκαετία του '60 αποτέλεσε την καλύτερη περίοδο για την Triumph στην χώρα μας. Η "ΑΧΙΛΛΕΥΣ" διατήρησε την αντιπροσωπεία των βρετανικών αυτοκινήτων έως το 1962 και στην συνέχεια ανέλαβε η "ΗΝΙΟΧΟΣ" Α.Ε, με μετόχους τους Σωκράτη Κ. Φωστηρόπουλο, Ηλία Αναστασιάδη και Χαράλαμπο Ακρίτα. Η έδρα βρισκόταν στην οδό Πατησίων 46 και το κεντρικό συνεργείο ήταν στην Λεωφ. Αθηνών 167. Σημαντική ήταν στην ελληνική αγορά η ύπαρξη του μικρού Herald 1200, στους 8 φορ. ίππους. Σύντομα ακολούθησε το διθέσιο σπορ Triumph Spitfire και, λίγο αργότερα το πολυτελές Triumph 2000. Διαθέσιμο στην χώρα μας ήταν και το ακριβότερο διθέσιο TR4, με κινητήρα 2.138 cc. Την σχεδίαση των μοντέλων της Triumph είχε αναλάβει ο Ιταλός Giovanni Michelotti. 

Triumph Herald 1200 (1961).

To Triumph Herald ήταν το μοντέλο που απευθυνόταν στον "μέσο αγοραστή" και υπήρχε δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στο κλασικό saloon αμάξωμα (αποκλειστικά δίθυρο), το coupe, το convertible και το estate. Η βρετανική φίρμα βελτίωσε την θέση της στην εγχώρια αγορά το 1964 και ανέπτυξε επιπλέον δυναμική το 1965. Διατήρησε ικανοποιητικά ποσοστά έως τα τέλη της δεκαετίας του '60, ενώ το 1967 πέτυχε τις υψηλότερες πωλήσεις έχοντας πλέον στην γκάμα της το μεσαίο οικογενειακό Triumph 1300, στους 9 φορ. ίππους. To 1968 ως γενική αντιπροσωπεία εμφανίζεται η "ΑΒΕΕΞ" Α.Ε (αρχικά του Αντιπροσωπείαι, Βιομηχανία, Εισαγωγαί, Εξαγωγαί), με έδρα επί της Ιλυσσού 33. Η "αδελφή" εμπορική επιχείρηση "ΗΝΙΟΧΟΣ" Α.Ε διατηρούσε την έκθεση στην οδό Πατησίων 46 και το κεντρικό συνεργείο βρισκόταν στην οδό Νικηφ. Λύτρα 2 (πάροδος Λεωφ. Αλεξάνδρας). Την ίδια χρονιά η Leyland Motor Corporation συγχωνεύτηκε με την British Motor Holdings (πρώην British Motor Corporation), σχηματίζοντας την British Leyland Motor Corporation, μέλος της οποίας ήταν πλέον η Triumph. Μέχρι τα τέλη του 1969 το δίκτυο της Triumph στην Ελλάδα απασχολούσε περί τα 200 άτομα προσωπικό. Στα μέσα εκείνης της χρονιάς εισήχθη στην χώρα μας η ναυαρχίδα της φίρμας, το Triumph 2.5 P.I, βασισμένο στο γνωστό "2000" αλλά με εξακύλινδρο κινητήρα injection 2.498 cc που απέδιδε 134 ίππους. Η αρχική του τιμή ήταν στις 167.500 δραχμές ή 179.500 δραχμές με αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. 

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 η Triumph είχε συνολικά μια σχετικά ικανοποιητική πορεία, όμως σαφώς υπήρξε κάμψη στις πωλήσεις της. Το μικρό Herald αποσύρθηκε από την αγορά μετά το 1971 και η βασική επιλογή το επόμενο διάστημα ήταν το μεσαίο Toledo 1300 (1.296 cc), με εναλλακτική επιλογής στα 1.500 cc. Παρά το γεγονός ότι ο προκάτοχός του είχε την κίνηση στους εμπρός τροχούς, το Toledo μετέδισε την κίνηση στους πίσω τροχούς. Την άνοιξη του 1972 έκανε την εμφάνιση του στην χώρα μας το Triumph Dolomite, με κινητήρα 1.854 cc (13 φορ. ίπποι). Διαθέσιμο ήταν και το μεγάλο εξακύλινδρο Triumph 2000 στην δεύτερη γενιά του, καθώς και το κορυφαίο στην γκάμα εξακύλινδρο 2.5 P.I. Η Triumph είχε ενισχύσει το προφίλ της ως "premium" κατασκευαστής, όμως δεν απουσίαζε από την γκάμα το μικρό διθέσιο Spitfire αλλά και το TR6 P.I, που μοιραζόταν τον ίδιο κινητήρα με το 2.5 P.I (με αυξημένη ιπποδύναμη 152 ps) αλλά και την ίδια υψηλή τιμή αγοράς. Eκείνη την περίοδο το κεντρικό συνεργείο και τα ανταλλακτικά μεταφέρθηκαν επί της Θησέως 9 στην Καλλιθέα, ενώ στην Θεσσαλονίκη η "ΗΝΙΟΧΟΣ" Α.Ε είχε την έδρα της στην Βασ. Κωνσταντίνου 13. 

Από το 1974 υπήρξε σημαντική υποχώρηση στις πωλήσεις της φίρμας στην χώρα μας, ενώ το επόμενo διάστημα η γκάμα της είχε ουσιαστικά περιοριστεί σε μοντέλα υψηλού κόστους, που ήδη μετρούσαν πολλά χρόνια παρουσίας στην αγορά (π.χ Triumph 2000). Tην άνοιξη του 1978 η αντιπροσωπεία της Triumph πέρασε στην "ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ" Α.Ε του Κωνσταντίνου Φωστηρόπουλου, που είχε αναλάβει όλες τις φίρμες της British Leyland στην χώρα μας. Η έδρα βρισκόταν στην Ιερά Οδό 131 (έκθεση, συνεργείο, ανταλλακτικά), ενώ στην Λ. Κηφισού 170 υπήρχε αποθήκη ανταλλακτικών. Εκείνη την εποχή είχε σταματήσει η παραγωγή των οικογενειακών Toledo και 2000/2500, με μοναδικό διαθέσιμο μοντέλο στην χώρα μας το Spitfire 1500. Τo νεότερο διθέσιο TR7 δεν εισήχθη στην χώρα μας. To 1981 παρουσιάστηκε το τελευταίο μοντέλο της Triumph κατόπιν συνεργασίας με την Honda. To Triumph Acclaim ήταν βασισμένο στο Honda Ballade, όμως στην χώρα μας ήταν περιττή η εισαγωγή του, κυρίως λόγω της διάθεσης του αντίστοιχου Honda Civic Sedan στην εγχώρια αγορά. Η φίρμα είχε ήδη τεθεί στο περιθώριο της ελληνικής αγοράς αυτοκινήτου και ήταν ανύπαρκτη μετά το 1980. Όμως η πολιτική της BL οδήγησε στην απαξίωση και, τελικά, στην απόσυρση του ονόματος Triumph το 1984. Στην Ελλάδα η Triumph αποτέλεσε μια από τις επιτυχημένες βρετανικές εταιρείες της δεκαετίας του '60, με το προσιτό Herald αλλά και το πολυτελές 2000. Το Spitfire ανήκε σε μια πιο "ειδική" κατηγορία, αλλά δεν ήταν απαγορευτικό στην αγορά του με κινητήρα μόλις 1.147 cc (το όνειρο της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία "Αχ! Αυτή η Γυναίκα μου", που τελικά πραγματοποίησε). Σταδιακά ο κυβισμός του αυξήθηκε, αρχικά στα 1.296 cc (Mk ΙΙΙ 1967 & Mk IV 1970) και στην συνέχεια στα 1.493 cc (1975). Την περίοδο 1965-1968 η Triumph ήταν ανάμεσα στις δέκα δημοφιλέστερες εταιρείες στην αγορά της πρωτεύουσας, που κάλυπτε περίπου το 65% με 70% του συνόλου στην εγχώρια αγορά αυτοκινήτου. Κατά συνέπεια ανάλογη ήταν η εικόνα σε πανελλαδικό επίπεδο, με την Triumph να ανταγωνίζεται ευθέως αρκετές mainstream αλλά και premium φίρμες (π.χ BMW). To 1968 ήταν η μοναδική βρετανική φίρμα στην πρώτη δεκάδα των πωλήσεων στην Αθήνα, καταλαμβάνοντας την ένατη θέση με μερίδιο 3.2%. Εντυπωσιακότερη επίδοση είχε καταγράψει την προηγούμενη χρονιά, που ήρθε στην έβδομη θέση με 445 μονάδες και μερίδιο 4.25% (1967). 

1967.

Triumph Dolomite (1972).

B.A

Έρευνα:& αρχείο: Hellenic Motor History  © (2023)