Ο νόμος 2960/2001 για το τέλος ταξινόμησης των επιβατικών αυτοκινήτων.

 

Σε παλαιότερο αφιέρωμα σχετικά με το αυτοκίνητο στην χώρα μας κατά την δεκαετία του '90, έχει γίνει αναφορά στον νόμο 2682/99 που όριζε νέους φορολογικούς συντελεστές για τα επιβατικά αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσης. Το άρθρο 2 όριζε συγκεκριμένα το τέλος ταξινόμησης βάσει του κυβισμού αλλά και των προδιαγραφών αντιρρυπαντικής τεχνολογίας της Ε.Ε. 

Υπήρχαν τέσσερις κατηγορίες με διαφορετικό συντελεστή στο τέλος ταξινόμησης, το οποίο αντικατέστησε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης (Ε.Φ.Κ) και το πρόσθετο ειδικό τέλος που ήταν σε ισχύ έως τότε. Ο σκοπός του ν. 2682/99 ήταν να ευνοήσει τα καινούργια αυτοκίνητα, με τις αυστηρότερες προδιαγραφές εκπομπής ρύπων εκείνης της εποχής. Οι φορολογικοί συντελεστές άλλαξαν εκ νέου με τον νόμο 2960/2001 (ΦΕΚ 265, 22/11/2001).

Το άρθρο 121 όριζε το τέλος ταξινόμησης επί της φορολογητέας αξίας,  σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 126. Για τα επιβατικά αυτοκίνητα που πληρούσαν τις προδιαγραφές της Οδηγίας 98/69/ΕΚ ή μεταγενέστερης του Ευρωπαϊκού Κοινοβολίου (13/10/1998), το τέλος ταξινόμησης είχε ως εξής: 

Τα αυτοκίνητα της παραπάνω κατηγορίας προστέθηκαν για πρώτη φορά, εφόσον ο νόμος 2682/99 προέβλεπε ως νεότερη κατηγορία τα επιβατικά με προδιαγραφές της Οδηγίας 94/12/ΕΚ (23/3/1994). Ο φορολογικός συντελεστής είχε διαμορφωθεί ως εξής... 

Βλέπουμε ότι στον νόμο 2960/2001 η νεότερη γενιά καταλυτικών αυτοκινήτων είχε μικρότερη επιβάρυνση σε σχέση με την αντίστοιχη του νόμου 2682/99. Οι συντελεστές για τα αυτοκίνητα της Οδηγίας 94/12/ΕΚ, ήταν πλέον αυξημένοι για τα αυτοκίνητα άνω των 1.400 cc. Η επόμενη κατηγορία αφορούσε τα αυτοκίνητα με προδιαγραφές των Οδηγιών 91/441/EEC (26/6/1991), 89/458/EEC (18/7/1989) και 88/76/EEC (3/12/1987). Να σημειωθεί ότι στον νόμο 2682/99, τα επιβατικά αυτοκίνητα με προδιαγραφές 91/441/EEC είχαν διαχωριστεί από τις άλλες δύο νόρμες της Ε.Ο.Κ, με ξεχωριστούς συντελεστές στο τέλος ταξινόμησης. Με το νέο καθεστώς, οι παλιότερες Οδηγίες του 1987 & 1989 είχαν μικρότερους συντελεστές, ενώ στην Οδηγία του 1991 ευνοήθηκαν τα αυτοκίνητα με κινητήρες έως 1.400 cc, όμως στους μεγαλύτερους κυβισμούς υπήρξε επιβάρυνση. 

Μειωμένοι ήταν οι συντελεστές και για τα αυτοκίνητα συμβατικής τεχνολογίας (χωρίς καταλύτη), που αφορούσε βέβαια τα μεταχειρισμένα επιβατικά Ι.Χ. Πάντως το ποσοστό στο τέλος ταξινόμησης παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα, ειδικά για αυτά με κυβισμό άνω των 1.400 cc.  

Εκτός από τα επιβατικά αυτοκίνητα, ο νόμος προέβλεπε αλλαγές και στους συντελεστές για τα φορτηγά (άρθρο 123) αλλά και τις μοτοσυκλέτες (άρθρο 124). Στα φορτηγά μικτού βάρους πάνω από 3.5 τόνους, ανεξαρτήτως κυβισμού, το τέλος ταξινόμησης ορίστηκε στο 5% (από 6%). Τα ανοικτά φορτηγά μικτού βάρους έως 3.5 τόνους, ανεξαρτήτως κυβισμού, είχαν τέλος ταξινόμησης 7% (από 11%). Για τα κλειστά φορτηγά μικτού βάρους έως 3.5 τόνους το τέλος ταξινόμησης ορίστηκε ως εξής. 

Τα επιβατικά αυτοκίνητα δημόσιας χρήσης που πληρούσαν από την κατασκευή τους τις προδιαγραφές 94/12/ΕΚ ή μεταγενέστερες, ανεξαρτήτως του καυσίμου που χρησιμοποιούσαν, προβλεπόταν η καταβολή του 13% του τέλους ταξινόμησης σε σχέση με τα αντίστοιχα αντιρρυπαντικής τεχνολογίας επιβατικά ιδιωτικής χρήσης. Στην περίπτωση των επιβατικών δημόσιας χρήσης προδιαγραφών 91/441/EEC ή παλιότερων (συμπεριλαμβανομένων των συμβατικής τεχνολογίας), το τέλος ταξινόμησης ήταν στο 50% σε σχέση με τα αντίστοιχα αντιρρυπαντικής ή συμβατικής τεχνολογίας επιβατικά ιδιωτικής χρήσης. 

Β.Α

 Έρευνα: Hellenic Motor History © (2021)