Το Ι.Χ αυτοκίνητο την Ελλάδα των 80s

Χώρος στάθμευσης στο Ναύπλιο, τον Απρίλιο του 1987 (photo by  Marie-Helene Cingal)

Με την είσοδο της δεκαετίας του '80, η αγορά αυτοκινήτου στη χώρα μας βρισκόταν ήδη υπό πίεση. Ο διπλασιασμός των φόρων το καλοκαίρι του 1979 και οι επιπλέον αυξήσεις μέσα στο 1980, είχαν ως συνέπεια την μείωση των πωλήσεων νέων Ι.Χ κατά 60%. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ξεκίνησε την ίδια χρονιά η λειτουργία του εργοστασίου του Θεοχαράκη, στον Βόλο, όπου συναρμολογούσε επιβατικά και επαγγελματικά αυτοκίνητα της Datsun (Nissan). Το 1980, η εταιρία ήρθε στη κορυφή των πωλήσεων με μερίδιο 17.6% και ήταν η πρώτη φορά που μια ιαπωνική εταιρία κατάφερνε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Παράλληλα, στον απόηχο της πετρελαϊκής κρίσης του 1979, αυξήθηκε το κόστος χρήσης του αυτοκινήτου, ειδικά με την αύξηση στη τιμή της βενζίνης. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, έκαναν αισθητή τη παρουσία τους στους ελληνικούς δρόμους και τα διάφορα ελληνικής κατασκευής "τζιπάκια". Παρά το γεγονός ότι προορίζονταν για χρήση ως ελαφρά επαγγελματικά οχήματα, λόγω της ευνοϊκής φορολογικής μεταχείρισης, σύντομα έγιναν (και) ιδιωτικής χρήσης για αρκετούς Έλληνες. Το 1982 καθιερώνεται ο Δακτύλιος, στα πλαίσια των μέτρων για την καταπολέμηση του νέφους στην Αθήνα. Παρόλα αυτά, η νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση συνέχισε την πολιτική της υψηλής φορολόγησης. Η σταδιακή αύξηση των φορολογικών συντελεστών, οι υποτιμήσεις της δραχμής (1983 & 1985) και η συνεχής διολίσθηση του εθνικού νομίσματος έκαναν τα πράγματα όλο και πιο δύσκολα. Ως αποτέλεσμα, η αγορά του μεταχειρισμένου κατείχε όλο και μεγαλύτερο μερίδιο. Από το 15.8% το 1980, τα μεταχειρισμένα έφτασαν στο 32.2% επί του συνόλου των πωλήσεων επιβατικών, το 1986. Αν και το ποσοστό τους άρχισε να υποχωρεί από την επόμενη χρονιά, πάντως παρέμεινε σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα έως και το 1988. Ήδη, από 1η Σεπτεμβρίου του 1987, είχε γίνει υποχρεωτικός ο έλεγχος των οχημάτων στα ΚΤΕΟ. Αυξημένο μερίδιο στις πωλήσεις καινούργιων Ι.Χ είχαν και τα αυτοκίνητα από την Ανατολική Ευρώπη, λόγω σημαντικά μειωμένου κόστους κτήσης. με ποσοστά που προσέγγιζαν έως το 20% επι του συνόλου.

Η γραμμή παραγωγής της NAMCO (επάνω) και της ΤΕΟΚΑΡ-Datsun (κάτω)

Τα αυτοκίνητα με προέλευση από την Ανατολική Ευρώπη κατείχαν υψηλά ποσοστά πωλήσεων στη χώρα μας, τη δεκαετία του '80, λόγω χαμηλού κόστους κτήσης. Στη φωτογραφία, διαφήμιση της Lada τον Απρίλιο του 1986.

Πειραιάς 1982 (photo by John Riper)

Β.Α

Αρχείο © Hellenic Motor History

Στοιχεία: ΣΕΑΑ

Η DAF στην Ελλάδα.

H ολλανδική DAF ξεκίνησε την παραγωγή επιβατικών αυτοκινήτων το 1959. Η αρχή έγινε με το "600", ένα μικρό δίπορτο μοντέλο πόλης (όπως ήταν και όλα τα επόμενα) και σύντομα, το 1961, ακολούθησε η έκδοση με τον κινητήρα των 750 κ.εκ (Daffodil). Tο βασικό χαρακτηριστικό τους ήταν το αυτόματο κιβώτιο συνεχούς μεταβλητής μετάδοσης, που η εταιρία ονόμαζε Variomatic. 
Στην Ελλάδα, τα πρώτα αυτοκίνητα ήρθαν λίγο αργότερα, το πιθανότερο στα τέλη Φεβρουαρίου 1962. Επίσημη αντιπροσωπεία ήταν η "ΙΜΠΟΡΤΕΞ" Α.Ε. που έφερνε στη χώρα μας και τα Peugeot, με έδρα στη Λ. Συγγρού 93. Στη Θεσσαλονίκη η έκθεση βρισκόταν επί της Λέοντος Σοφού 15.
Το μικρό DAF βρισκόταν στη κατηγορία των 5 φορολογήσιμων ίππων και ήταν ιδιαίτερα οικονομικό σε κατανάλωση. Τη πρώτη χρονιά διάθεσης τους (1962) οι πωλήσεις της DAF στη πρωτεύουσα έφτασαν τις 26 μονάδες. O αριθμός αυτός δεν απέχει πολύ από το μέσο όρο πωλήσεων που πέτυχε τα επόμενα χρόνια πανελλαδικά. 
To 1971 την αντιπροσωπεία των ολλανδικών αυτοκινήτων ανέλαβε η "Β. ΒΑΣΟΣ" ΑΒΕ, με καταστήματα στη Λεωφ. Αθηνών 165 και στην Λεωφ. Συγγρού 126. 
Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του '70, η DAF εξαγοράστηκε από την Volvo. 

Daffodil

Β.Α

 © Hellenic Motor History

Ελληνικές διαφημίσεις φορτηγών, τη δεκαετία του '30

Την δεκαετία του '30, οι οδικές μεταφορές έπαιζαν όλο και μεγαλύτερο ρόλο. Έτσι, οι μεγάλες εταιρείες προωθούσαν τα νέα επαγγελματικά τους μοντέλα στην εγχώρια αγορά. Έως τον πόλεμο, κυκλοφορούσαν στη χώρα μας περί τα 6.000 φορτηγά, εκ των οποίων περίπου τα 2.200 στη περιοχή της πρωτεύουσας. Ο αριθμός μπορεί να φαίνεται μικρός, όμως η Ελλάδα διέθετε σημαντικό αριθμό τέτοιων οχημάτων, για τα δεδομένα των Βαλκανικών χωρών. Σημαντική αύξηση στην εισαγωγή και διάθεση φορτηγών σημειώθηκε το 1929, ενώ το 1930 ο αριθμός τους έφτασε τα 1.119. Από το 1931 η αγορά αρχίζει να εμφανίζει σημάδια ύφεσης, λόγω της οικονομική κρίσης. Το 1932 διατέθηκαν στην Ελλάδα μόλις 202 φορτηγά, εκ των οποίων τα 88 ήταν Ford και τα 37 Chevrolet. H κατάσταση έγινε χειρότερη την επόμενη χρονιά, όπου ο αριθμός περιορίστηκε σε 171 φορτηγά. Βελτίωση καταγράφεται από το 1934 και μετά, αν και η συγκεκριμένη χρονική περίοδος χαρακτηρίζεται από ποικίλους εισαγωγικούς περιορισμούς. 

Ας δούμε μερικές διαφημιστικές καταχωρήσεις εκείνης της περιόδου, από διάφορες ευρωπαϊκές και αμερικάνικες εταιρείες. 

International (Η.Π.Α), Απρίλιος 1931

M.A.N (Γερμανία), 1934

Republic (Η.Π.Α), Ιανουάριος 1931

Chevrolet, Μάρτιος 1931

Renault, Φεβρουάριος 1930

Ford V8, Οκτώβριος 1934

Krupp (Γερμανία), Ιούλιος 1935

Β.Α

Αρχείο © Hellenic Motor History

Στοιχεία: Τ.Ε.Ε & The Henry Ford-Benson Ford Research Center [Jan. 1933]

Τρίκυκλα ΠΙΤΣΟΣ

Σε προηγούμενες δεκαετίες, μια φθηνή λύση για τη μεταφορά εμπορευμάτων ήταν η τρίτροχη μοτοσυκλέτα. Χιλιάδες τέτοιες κυκλοφορούσαν στη χώρα μας τις δεκαετίες του '50 & '60 αλλά και αργότερα. Μεταπολεμικά κάνουν στην Ελλάδα την εμφάνισή τους διάφορες μονάδες συναρμολόγησης τέτοιων μοτοσυκλετών. Μια από αυτές ήταν και η ΠΙΤΣΟΣ, γνωστή από τις συσκευές οικιακού εξοπλισμού. Σύμφωνα με αυτή τη διαφήμιση του 1968, το ΠΙΤΣΟΣ 50 διέθετε κινητήρα 50 κ.εκ. δανεισμένο από την γερμανική εταιρία Sachs, υδραυλικά φρένα και καρότσα διαστάσεων 1.40 Χ 1.10 μ.  Άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα ασχολήθηκε η εταιρία με τη κατασκευή αυτού του προσιτού μεταφορικού μέσου. 

Β.Α

Αρχείο © Hellenic Motor History

Το αυτοκίνητο στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο

Κατά τη "χρυσή" εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, το αυτοκίνητο έκανε έντονη τη παρουσία του. Άλλες φορές ως "κομπάρσος" και άλλες φορές ως "πρωταγωνιστής". 
Κατά τη δεκαετία του '60 το ιδιωτικό αυτοκίνητο άρχισε να διαδίδεται ευρύτερα στη χώρα μας, έστω και με αργούς ρυθμούς. Έτσι, δεν ήταν καθόλου σπάνιο να βλέπουμε τους ηθοποιούς στη μεγάλη οθόνη, να οδηγούν κάποιο λιγότερο ή περισσότερο φανταχτερό μοντέλο της εποχής.
Πότε όμως έκανε τα πρώτα του βήματα το αυτοκίνητο στο ελληνικό σινεμά;
Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό, πρέπει να πάμε στο προπολεμικό ελληνικό σινεμά. 
Πριν τον πόλεμο (28-10-1940) το επιβατικό αυτοκίνητο στη χώρα μας αφορούσε κυρίως τους επαγγελματίες οδηγούς και τους διάφορους εύπορους της ελληνικής κοινωνίας. 
Βάσει των διαθέσιμων στοιχείων, έως τότε κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα 8.700 επιβατικά οχήματα, από τα οποία μόλις τα 2.780 ήταν ιδιωτικής χρήσης. 
Η πρώτη, πιθανότατα, ελληνική ταινία όπου το αυτοκίνητο κάνει μια σύντομη αλλά χαρακτηριστική εμφάνιση, είναι "Το τραγούδι του χωρισμού", που έκανε πρεμιέρα την άνοιξη του 1940. 
Πρόκειται για μια παραγωγή της "Σκούρας Φιλμ" σε σκηνοθεσία Φιλοποίμενα Φίνου. Πρόκειται για την μοναδική σκηνοθετική δουλειά του Φίνου, ο οποίος τρια χρόνια αργότερα δημιούργησε τη θρυλική κινηματογραφική εταιρία, με το όνομά του.
"Το τραγούδι του χωρισμού" είναι μια ταινία με σύγχρονο για την εποχή της θέμα, στην οποία πρωταγωνιστούν οι: Λάμπρος Κωνσταντάρας, Λίντα Μιράντα, Κώστας Παπαγεωργίου, Αλέκος Λειβαδίτης, Ευγενία Δανίκα. 
Το σενάριο είναι του Δημήτρη Μπόγρη.
Η υπόθεση αφορά έναν νησιώτη ψαρά (Λ. Κωνσταντάρας) ο οποίος παρασύρεται από μια πλούσια Αθηναία, αφήνοντας το νησί του και την αγαπημένη του. Στην Αθήνα θα αναδείξει το ταλέντο του ως τραγουδιστής, όμως ένα γράμμα θα γίνει αφορμή να εγκαταλείψει την πλούσια Αθηναία και το τραγούδι και να επιστρέψει στο νησί του και στην κοπέλα που τον περιμένει. 
Στη διάρκεια της ταινίας, βλέπουμε τους Κωνσταντάρα και Λίντα Μιράντα να απολαμβάνουν μια βόλτα στην ηλιόλουστη προπολεμική Αθήνα, μέσα σε μια μαύρη Chevrolet Convertible, μοντέλο του 1936. Το αυτοκίνητο ως μέσο ελευθερίας και ανεξαρτησίας, με πλάνα από κεντρικές λεωφόρους της πόλης αλλά και τοποθεσίες λίγο έξω από αυτή. Μάλιστα είναι σίγουρο ότι σε αυτή τη ταινία απολαμβάνουμε τα πρώτα in car πλάνα σε εγχώρια παραγωγή (με τη κάμερα τοποθετημένη πάνω στο αυτοκίνητο).

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ξεσπάει ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ακολουθεί η γερμανική κατοχή, τον Απρίλιο του 1941. Οι δύσκολες μέρες εκείνης της περιόδου δεν εμποδίζουν τον Φιλοποίμενα Φίνο να ιδρύσει... κινηματογραφική εταιρία και να γυρίσει τη πρώτη του ταινία ως παραγωγός. Είναι "Η φωνή της καρδιάς", ένα αισθηματικό δράμα. Η ταινία αποτέλεσε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Η πρεμιέρα έγινε στις 29 Μαρτίου 1943 και έκοψε 102.237 εισιτήρια, αριθμός σημαντικός εκείνη την εποχή. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Ιωαννόπουλου. Πρωταγωνιστούν σημαντικοί ηθοποιοί, όπως ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Δημήτρης Χορν, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Αλέκος Λειβαδίτης, η Καίτη Πάνου και, σε πρώτη εμφάνιση, η Σμαρούλα Γιούλη. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής. Εδώ, το αυτοκίνητο έχει τη δική του διακριτική παρουσία, σε μια εποχή που τα ελάχιστα εναπομείναντα οχήματα είχαν μετατραπεί σε γκαζοζέν, λόγω της έλλειψης καυσίμων. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η παρέα του απολαμβάνουν τις βόλτες τους με ένα ανοικτό μοντέλο της γερμανικής εταιρίας Adler, από τα μέσα της δεκαετίας του '30. Ο αριθμός κυκλοφορίας του ήταν 34-159. Ο κινητήρας του Adler ήταν 995 κ.εκ και, στη ταινία, φαίνεται να λειτουργεί κανονικά με βενζίνη.

Μετά την απελευθέρωση (12 Οκτωβρίου 1944) και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '40, οι κινηματογραφικές παραγωγές στην Ελλάδα είναι ακόμα λίγες. Η παρουσία του αυτοκινήτου στις ταινίες αυτής της περιόδου είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Στη ταινία "Δύο κόσμοι", του 1949, βλέπουμε σκηνές από εκδρομή με ανοιχτό αυτοκίνητο, ένα θέμα που βλέπουμε αρκετά σε μεταγενέστερες ταινίες. Εδώ ο Νίκος Τζόγιας στο ρόλο ενός περιθωριακού τύπου, μαζι με ένα φίλο του, χρησιμοποιούν μια Plymouth Convertible του 1942 ως μέσο αναψυχής αλλά και εντυπωσιασμού, για τις δυο κοπέλες με τις οποίες έχουν ραντεβού.
Κατά τη δεκαετία του '50 το αυτοκίνητο θα αρχίσει να κάνει ξανά έντονη τη παρουσία του στη μεγάλη οθόνη.
Σημαντική είναι η αισθηματική κομεντί "Τα τέσσερα σκαλοπάτια" του 1951. Πρόκειται για τη πρώτη ελληνική ταινία όπου οι 4 τροχοί δεν είναι πλέον "κομπάρσοι" ή "δευτεραγωνιστές".
Το σενάριο είναι του Γιώργου Ασημακόπουλου και η σκηνοθεσία του Γιώργου Ζερβού. Αποτέλεσε, μάλιστα, την πρώτη σε εισπράξεις ταινία της σαιζόν 1950-1951, με 194.493 εισιτήρια.
Πρωταγωνιστεί η Ζινέτ Λακάζ, σε μια από τις ελάχιστες κινηματογραφικές εμφανίσεις της. Μαζί της ο Νίκος Χατζίσκος, στο ρόλο του εύπορου Γκρενά που απολαμβάνει τις βόλτες του μέσα σε μια μαύρη Chrysler Convertible, μοντέλο γύρω στο 1946 - 1948.
Παίζουν επίσης ο Ντίνος Ηλιόπουλος, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Άννα Κυριακού, η Σμάρω Στεφανίδου, ο Γιάννη Πρινέας και ο Μίμης Φωτόπουλος.
Η Ρένα (Λακάζ) εγκαταλείπει το σπίτι των θείων της και αναγκάζεται να μεταμφιεστεί σε... άντρα ώστε να μπορέσει να βρει δουλειά. Καταλήγει να είναι βοηθός σωφέρ του Βρασίδα (Φωτόπουλος), ο οποίος όμως παραδίδει και μαθήματα οδήγησης στον πλούσιο θείο της (Πρινέας), που αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο. Ο ίδιος λέει σχετικά σε σκηνή της ταινίας... "Έχω τη γνώμη ότι είναι η μεγαλοπρεπέστερη λιμουζίνα της Αθήνας", κοιτώντας με καμάρι την αστραφτερή αμερικάνικη Ford Fordor του 1949.

Στις 2 Φεβρουαρίου 1953 έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους μια από τις πιο αγαπημένες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του '50. Είναι η πρώτη ταινία που έβαλε το αυτοκίνητο στο επίκεντρο της υπόθεσης. Ακόμα και ο τίτλος παραπέμπει άμεσα σε αυτό. Δεν είναι άλλη από "Το σωφεράκι". Μια κωμωδία της Φίνος Φιλμ, που ήρθε πρώτη σε εισπράξεις τη σαιζόν 1952-1953, με 190.589 εισιτήρια. 
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Τζαβέλα. 
Ο Μίμης Φωτόπουλος στο ρόλο του Βάγγου, ενός εργατικού αλλά γυναικά οδηγού ταξί, που παλεύει για το μεροκάματο με ένα προπολεμικό σαραβαλάκι. Έχει να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των "αεροδυναμικών" με τις σύγχρονες αμερικάνικες λιμουζίνες που έχουν αρχίσει να κατακλύζουν τους δρόμους της Αθήνας. Έχει να αντιμετωπίσει όμως και το αφεντικό του, τον ιδιοκτήτη του παλιού ταξί, που δεν εγκρίνει την άστατη ζωή που κάνει. Σε αυτή την ταινία, το προπολεμικό αμάξι αντιμετωπίζεται πλέον σαν κάτι το εντελώς γραφικό. Παρότι το αφεντικό διαθέτει "οκτώ αεροδυναμικά στη πιάτσα", επιμένει να διατηρεί το πρώτο του αυτοκίνητο στη κυκλοφορία, που θεωρεί ότι είναι το "γούρι" του. Ο μόνος που μπορεί να το δουλέψει είναι ο Βάγγος. Αυτός βέβαια το χρησιμοποιεί και για λόγους αναψυχής με τις διάφορες γυναίκες που γνωρίζει. Μέχρι που μια νεαρή κοπέλα, η Λέλα, πέφτει αφηρημένη στις ρόδες του. Εκείνη δεν παθαίνει τίποτα, όμως το ατύχημα αυτό θα είναι η αιτία να ερωτευτούν. Η μητέρα της αντιδρά αρνητικά, θεωρώντας υποτιμητικό να κάνει γαμπρό της έναν "παλιοσωφέρ". Παρά τα εμπόδια, αυτός επιμένει και κλέβει τη Λέλα. Τώρα, εκτός από τη μητέρα της κοπέλας, έχει απέναντι του και τον εργοδότη του, εφόσον χρησιμοποίησε κρυφά για αυτό το σκοπό το αυτοκίνητο της δουλειάς. 
Πρωταγωνιστούν ο Μίμης Φωτόπουλος και η Σμαρούλα Γιούλη. Εμφανίζονται επίσης οι, Λέλα Πατρικίου, Σπεράντζα Βρανά, Λόλα Φιλιππίδου, Νίκος Ρίζος, Έλσα Ρίζου, Τζένη Σταυροπούλου, Γιώργος Βλαχόπουλος, Θάνος Τζενεράλης, Γιάννης Ιωαννίδης, Γιώργος Λουκάκης, Νίκος Φέρμας κ.α. 
Το αυτοκίνητο που χρησιμοποιήθηκε στη ταινία, ως "σαραβαλάκι", ήταν ένα Fiat 520 από τα τέλη της δεκαετίας του 1920. 
Έτσι, κλείνει πανηγυρικά η πρώτη αυτοκινητιστική κινηματογραφική περίοδος. 
Στο αμέσως επόμενο διάστημα μετά το "σωφεράκι", το αυτοκίνητο αρχίζει να κάνει όλο και πιο συχνή τη παρουσία του στο ελληνικό σινεμά. Κατά τη δεκαετία του '60 η εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή απογειώνεται. Το αυτοκίνητο παύει σταδιακά να αποτελεί προνόμιο των διαφόρων επιτυχημένων της "καλής κοινωνίας" και αρχίζει να γίνεται κτήμα μια ευρύτερης μερίδας ανθρώπων. Δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους και άλλες ταινίες, όπου το Ι.Χ είναι ο βασικός συμπρωταγωνιστής των αγαπημένων μας ηθοποιών.

Β.Α

Έρευνα © Hellenic Motor History 

Φωτογραφίες: finosfilm.com

Οι άνθρωποι πίσω από την Fiat στην Ελλάδα

Στη φωτογραφία εικονίζονται οι Ανδρέας Λάσκαρις (αριστερά) και ο Νικόλαος Ζαρντινίδης (δεξιά). Ο Α. Λάσκαρις (1923-2005) ήταν ο ιδρυτής της Πανελλάς Α.Ε. Η συγκεκριμένη επιχείρηση ανέλαβε το 1954 την αντιπροσωπεία της Fiat στην Ελλάδα. Η εταιρία αποτέλεσε από τους κυρίαρχους της ελληνικής αγοράς, στις δεκαετίες του '60 & '70, κάτω από διάφορες επωνυμίες. Ο Λάσκαρις είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως στέλεχος της Τράπεζας Αθηνών , σε υποκαταστήματα του εξωτερικού. Γιός του είναι ο Παύλος Λάσκαρις, επιχειρηματίας και συνεργάτης του περιοδικού 4Τροχοί. 

Παλιότερα υπήρξε μέλος του Δ.Σ του Σ.Ε.Α.Α.
Ο Νικ. Ζαρντινίδης ήταν ο Διευθύνων Σύμβουλος της Fiat για τη Βόρειο Ελλάδα, για τη θυγατρική εταιρία "Νορθελλάς Α.Ε". Αργότερα ασχολήθηκε με τη πολιτική, ενώ διετέλεσε και υπουργός Δημοσίων Έργων.

Β.Α

© Hellenic Motor History

Άνθρωποι και οχήματα στην Ελλάδα του χτες.

Ρόδος 1975. Εργασίες σε φορτηγό μάρκας Mercedes  [photo by Chaim Revier]

Aίγινα 1977. Ο αμαξάς. [photo by Reinhard Clasen]

Στρατιωτικό όχημα κατά τη διάρκεια παρέλασης στο Νευροκόπι, το 1956.

Χανιά 1954. Άνδρας ποζάρει δίπλα σε αμερικάνικο αυτοκίνητο, μάρκας Pontiac.

Χαμογελαστός νεαρός πάνω σε Vespa. Ανάβυσσος (Αττική) δεκαετία '50.

Αθήνα  καλοκαίρι 1977. Κόσμος σε τρόλλευ υπομένει την κίνηση του κέντρου. 

[photo by Paul Gabel]

Ρόδος 1964. Ανάμνηση από διακοπές , πάνω στο σκούτερ.  

Eλλάδα, δεκαετία '50 (άγνωστη τοποθεσία). Οικογενειακή φωτογραφία με το αυτοκίνητο. 

Τρίπολη , Πλατεία Αγίου Βασιλείου, δεκαετία του '50. Οι αμαξάδες με τα μόνιππα περιμένουν πελάτη, ενώ στο βάθος φαίνονται αμερικάνικα ταξί.

Aθήνα, Ομόνοια, 1949. Κόσμος έχει συγκεντρωθεί με αφορμή τη παρουσίαση τρακτέρ της Ford. Διακρίνεται, μεταξύ άλλων, το φαρμακείο του Μπακάκου.

Λάρισα, δεκαετία του '20. Άνδρες του Πυροσβεστικού Σώματος, ποζάρουν με όχημα της υπηρεσίας.

Αποβίβαση τουριστών από λεωφορεία,στο λιμάνι της Πάρου, το 1987. 

[photo by Jean-Pierre Menicucci]

Β.Α

Αρχείο: Hellenic Motor History

Η αγορά αυτοκινήτου 30 χρόνια πριν: Ιούνιος & εξάμηνο 1988

Τον Ιούνιο του 1988 ταξινομήθηκαν στην Ελλάδα 4.811 καινούργια επιβατικά αυτοκίνητα. 
Πρώτη σε πωλήσεις αναδείχθηκε η Toyota, με 761 μονάδες και μερίδιο αγοράς 15.8%. Στη 2η θέση ακολούθησε η Nissan, με 717 μονάδες και μερίδιο 14.9%. Την πρώτη τριάδα, στις πωλήσεις Ιουνίου, συμπλήρωνε η Seat, αν και με μεγάλη διαφορά από τους δυο ιάπωνες κατασκευαστές. Η ισπανική εταιρία διέθεσε 381 αυτοκίνητα, με μερίδιο 7.9%.
Την ίδια περίοδο ταξινομήθηκαν 1.403 μεταχειρισμένα επιβατικά.
Όσον αφορά στο πρώτο εξάμηνο του 1988, το διάστημα Ιανουαρίου-Ιουνίου οι πωλήσεις ανήλθαν σε  27.848 μονάδες. 
Τη πρωτιά εδώ κατείχε η Nissan, με συνολικά 4.831 μονάδες και μερίδιο αγοράς 17.3%. Η Toyota ήταν στη 2η θέση, με 4.590 μονάδες και 16.5%. Η Seat ήταν σταθερά στη 3η θέση των πωλήσεων, με 2.076 μονάδες και 7.5%.
Από το σύνολο των πωλήσεων καινούργιων αυτοκινήτων, το 43.9% αφορούσε τα ιαπωνικής προέλευσης (12.219), το 40.2% είχε προέλευση από τη Δυτική Ευρώπη (11.188), ενώ το 15.7% είχε προέλευση από την Αντολική Ευρώπη (4.378). 
Επιπλέον, διατέθηκαν στο 6μηνο 9.616 μεταχειρισμένα επιβατικά Ι.Χ.  Τα πιο δημοφιλή ήταν τα Fiat, με 1.362 μονάδες και μερίδιο 14.2%, ενώ ακολουθούσαν τα Renault με 1.061 μονάδες (11.0%) και τα Opel με 1.022 μονάδες (10.6%)

H Toyota ήρθε 1η σε πωλήσεις τον Ιούνιο του 1988, κυρίως χάρη στα Starlet & Corolla (photo)

ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΙΟΥΝΙΟΣ 1988
	ΕΤΑΙΡΙΑ	ΠΩΛΗΣΕΙΣ	%
1	TOYOTA	761	15.8
2	NISSAN	717	14.9
3	SEAT	381	7.9
4	FIAT	330	6.5
5	LADA	297	6.2
6	AUSTIN ROVER	275	5.7
7	VOLKSWAGEN	191	4.0
8	CITROEN	183	3.8
9	OPEL	176	3.7
10	SUZUKI	174	3.6

Η Nissan ήταν 2η σε πωλήσεις τον Ιούνιο, όμως κατέκτησε τη κορυφή στο πρώτο 6μηνο του 1988.

ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1988
	ΕΤΑΙΡΙΑ	ΠΩΛΗΣΕΙΣ	%
1	NISSAN	4.831	17.3
2	TOYOTA	4.590	16.5
3	SEAT	2.076	7.5
4	FIAT	1.847	6.6
5	LADA	1.675	6.0
6	AUSTIN ROVER	1.170	4.2
7	OPEL	1.095	3.9
8	SUZUKI	1.052	3.8
9	SKODA	963	3.5
10	CITROEN*	935	3.4

*Στις πωλήσεις της Citroen, συμπεριλαμβάνονται τα ρουμάνικής κατασκευής Axel

Β.Α

© Hellenic Motor History

Στοιχεία: ΣΕΑΑ