Ο ρόλος του ταξί μετά την απελευθέρωση άρχισε να γίνεται μεγαλύτερος σε σχέση με τα προπολεμικά χρόνια. Κατά την περίοδο του πολέμου και της κατοχής ο κλάδος του ταξί πέρασε πολλές περιπέτειες, με μεγάλο αριθμό των επιβατικών αυτοκινήτων δημοσίας χρήσης να έχει καταστραφεί. Υπολογίζεται ότι με την κήρυξη του πολέμου, περί το 65% των ταξί και αγοραίων επιτάχθηκε από το κράτος για τις ανάγκες του αγώνα. Οι απώλειες ήταν σημαντικές, όμως έως τα τέλη της δεκαετίας του '40 ο αριθμός του στόλου των ταξί στην πρωτεύουσα, οδήγησε την κυβέρνηση να θεωρήσει την περιοχή Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων ως κορεσμένη.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την έκδοση του Νομοθετικού Διατάγματος 1217/49 (ΦΕΚ 278, 27/10/1949), "περί ρυθμίσεως ζητημάτων των επιβατικών και λεωφορείων αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως και του Υπουργείου Μεταφορών". Σύμφωνα με αυτό, ο μέγιστος αριθμός των επιβατικών αυτοκινήτων δημοσίας χρήσεως μετά μετρητού ή άνευ, ορίστηκε στις 2.525 μονάδες. Αυτό ίσχυε για τις περιοχές της Αθήνας, του Πειραιά και των προαστίων και σε ακτίνα 20 χιλιομέτρων από την πλατεία Ομονοίας. Ο παραπάνω μέγιστος αριθμός των ταξί και αγοραίων θα παρέμενε αμετάβλητος έως τις 31 Δεκεμβρίου 1951. Μετά από αυτό το χρονικό όριο ο μέγιστος αριθμός θα καθοριζόταν με καινούργιο Ν.Δ.
Στα 2.525 επιβατικά δημοσίας χρήσεως περιλαμβάνονταν και τα αυτοκίνητα των πληγέντων κατά την πολεμική περίοδο, με την προϋπόθεση ότι είχαν κάνει αίτηση αποκαταστάσεως έως τις 15 Φεβρουαρίου 1948 και είχαν υποβάλει τα απαραίτητα δικαιολογητικά έως τις 29 Φεβρουαρίου 1948, οπότε έλαβαν άδεια κυκλοφορίας ταξί ή αγοραίου στην θέση του απολεσθέντος, έως την έκδοση του Διατάγματος. Κανένα επιπλέον επιβατικό αυτοκίνητο Δ.Χ δεν μπορούσε να λάβει άδεια κυκλοφορίας έως την ημερομηνία που είχε καθοριστεί (31/12/1951), στην περιοχή της πρωτεύουσας, παρά μόνο σε περίπτωση αντικατάστασης παλαιού ταξί ή αγοραίου με νέο και κατόπιν οριστικής διαγραφής του.
Κατά την ίδια χρονική περίοδο απαγορευόταν η ίδρυση νέων υπεραστικών γραμμών με σύνδεση στην Αθήνα ή τον Πειραιά, καθώς και η προσθήκη νέων λεωφορείων στις ήδη υπάρχουσες υπεραστικές γραμμές (άρθρο 9), με εξαίρεση τις γραμμές Αθηνών-Θεσσαλονίκης, Αθηνών-Ιωαννίνων και Αθηνών με τις λουτροπόλεις. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως το άρθρο 12 κατοχύρωνε το δικαίωμα των βουλευτών για την ελεύθερη μετακίνησή τους σε όλα τα αστικά και υπεραστικά λεωφορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου